‘Kürtler Gezi’de yoktu’ diyordun, sormazlar mı adama, ‘Sen neredesin?’

MURAT SEVİNÇ

Başlıktaki soru ve aşağıdaki satırlar; Cumhuriyet tarihinin en büyük, barışçıl ve etkili kitle gösterilerinde yer alan, Gezi Parkı’nda olağanüstü değerli bir ‘birlikte yaşama’deneyimi sergileyen, ‘park forumları’nı yaratıp Türkiye’ye 21. yüzyılın yeni ve katılımcı yönetim biçimini müjdeleyen, can verip yaralanan insanlara değil kuşkusuz. Onların Gezisi ve park forumları, önümüzdeki yıllarda Türkiye’nin yeni yönetim biçimi olacak. Bundan hiçbir kuşkum yok. Göreceğiz.

Başlıktaki soru ve aşağıdaki satırlar, sokaklarda binlerce Kürt protestocu varken Gezi eylemlerini bir kez daha Kürt karşıtlığı için fırsata çeviren kesim için. Siz de bilirsiniz; hani şu seçimden önce, ‘Duydunuz mu a dostlar,  HDP ile AKP başkanlık için anlaşmış’ diyenler vardı ya, işte onlara.

Gezi eylemlerinde Tunalı’daydın değil mi? Kuğulu Park’ta slogan atıyor, hoplayıp zıplıyordun. Abbasağa’da toplanmış dertleşiyordun. Taksim’e açılan sokaklarda ‘barikat’ kuranlara bakıp duygulanıyordun. Eylemlere‘isyan’ adını vermiştin.

Sen belki de ilk kez devlet şiddetiyle tanışırken, Türkiye medyası Penguen belgeselleri gösteriyordu kanallarında. Binlerce sokakta yüz binlerce yurttaş slogan atarken, kimi arsız televizyoncu/gazeteciler senin ve çocuklarının bir darbe girişimi hazırlığı içinde olduğunu anlatmaya çabalıyordu dünya âleme.

Sen çocuğundan endişe edip ‘Eve sağlam gelecek mi?’ kaygısı taşırken, yoksul Alevi gençler köşe başlarında vurulur ve linç edilirken devlet yetkilileri, polisini yere göğe koyamıyordu. Uyguladığı orantısız şiddetin ne kadar da ‘gerekli’ olduğunu anlatıyordu.

Devlet organları insanından vazgeçmiş, bankamatikleri ve belediye otobüslerini, duraklarını koruyordu. Şiddet tekelini elinde bulunduranlar, hukuk dışı işler yapıyor ve seni aşağılıyordu her Allah’ın günü ve gecesi. Sana, çoluk çocuğuna iftira atılıyordu. Kabataş’ta türbanlı bir kadına saldırdığın, camiye ayakkabıyla girip içki içtiğin anlatılıyordu. Sahtekârlar, en ciddi tavırlarını takınıp ‘Vahim görüntüler izledim’ diyordu ekranlarda.

Sen yalan olduğunu biliyordun ama fayda etmiyordu. Çok güçlüydüler. Propaganda aygıtları ellerindeydi. Ortalama yurttaşa ‘istediklerini’izlettiriyorlardı. ‘İstediklerini’ okutuyorlardı. Her gün bir kez daha‘İnanamıyordun’ gazetelerindeki manşetlere. Faiz lobisinin, porno lobisinin, bilmem hangi istihbaratın ‘oyuncağı’ olduğunu öğreniyordun günaşırı.

Üç beş ay sonra tapelerle tanıştın. Havuz TV ve gazetelerinde tümünün montaj olduğu anlatılıyordu. İnanmıyordun bir türlü hecelerin birleştirildiğine. Aptal yerine konulduğunu düşünüyordun. Bakan çocuklarının masumiyeti, bayrak önünde poz veren Sarraf’ın ne büyük bir hayırsever olduğu anlatılıyordu sana. Miden bulanıyordu. Ayakkabı kutularının ‘kurgu’ olduğunu iddia ediyorlardı. ‘Hadi oradan’ diyordun. Youtube, twitter, haber kaynakların kapatıldığında çılgına dönüyordun. Çok az geçti üzerinden, unutmuş olamazsın.

Gel gör ki sayın yurttaş, söz konusu Kürtler ve mekân Şırnak, Muş, Diyarbakır, Mardin olduğunda bir anda hafızan siliniyor. Yeniden inandırıcı gelmeye başlıyor TV kanalları, gazeteler. Görmezden geliniveriyor, o ‘uzak köyde’ yiten canlar.

Olağanlaşıyor, vurulmuş çıplak bir kadın bedeni önünde verilen poz ve o fotoğrafın dolaşıma sokulması.

İki fırın çalışanı yoksul çocuğun vurulmasını, kolayca hazmedebiliyorsun. O iki çocuk teröristmiş değil mi? Öyle diyorlar. Üzerlerinde PKK’li kıyafeti varmış. Devlet yalan söyleyecek değil ya.

O devletin başbakanıydı değil miydi, katledilmiş el kadar çocuğun anasını yuhalatan? Ayrıca aynı başbakan, o çocuğun misketlerinin mezarına konulması hakkında neler söylemişti, hatırladın mı? Nasıl da sinirlenmiştin. Şimdi aynı insan, bu kez devlet başkanı sıfatıyla gencecik asker tabutlarının yanında konuşma yapıyor. Takdir ediyor musun?

Yoksul çocukların cenazelerinde; Ethem Sarısülük gibi, iki fırın işçisi gibi, yoksul çocukların. Yoksul oldukları için canları bu kadar kolay feda edilebiliyor vatana.

Hani, ‘Onlar konuşur biz yaparız’ demişlerdi ya, hiç değişmeyen bir ilkedir: ‘Güçlüler ve zenginler konuşur, yoksullar ölür.’ Zaten o yoksul olduğu ve canı bu kadar ucuza gittiği için, diğeri zengin ve güçlü. Türk’ün ve Kürt’ün yoksulu kaybediyor yaşamını. Görüyor musun?

Şimdi, bir kez daha (!) ‘milli birlik ve beraberliğe en çok ihtiyaç duyduğumuz’ bu günlerde, 80 yıldır o birliğin ve beraberliğin bir parçası olmasına izin verilmemiş, kimliği inkâr edilmiş, dili dini inkâr edilmiş insanların siyasal partisi, 12 Eylül barajını aşmış ve bizlere sorunlarımızı parlamentoda çözmek için çok büyük bir fırsat sunmuşken, gözümüzün önünde değersizleştirilmeye, yok edilmeye çalışılıyor.

HDP’li vekilleri TV’lerde izleyebiliyor musun? Konuşmaları için fırsat tanınıyor mu? Doğan medyasının amiral gemisinde her hafta AKP’li vekil ve akademisyenlerle ‘nezih’ söyleşiler yapılmaya başlandığını fark etmedin mi henüz?

Demirtaş’ın saz çalması nasıl da küçümseme konusu haline geliverdi bir anda değil mi? ‘Yoksa Demirtaş hayal kırıklığı mı?’ diye soruyorlar, sureti haktan görünen yazılarında. AKP gibi bir yapının 13 yıl tek başına yönetip enkaza çevirdiği ‘duble yol’ ve ‘rezidans’ cehennemi memlekette, hayal kırıklığını Demirtaş ile yaşıyorlar! Rahatsız ediyor mu bunlar seni?

‘Vatan hainleri’nin, ‘bölücüler’in’ fazla yüz bulduğunu mu düşünüyorsun? Yoksa gencecik yoksul halk çocuklarını, üzerlerinde asker üniforması olduğu için bombalarla parçalayan bir örgüt ile tüm Kürtler’i ve HDP’yi özdeşleştirmekte bir an olsun duraksamıyor musun?

Benim vergimle ceylan derisi koltuklarda vekillik yapıp benim verdiğim oya hakaret etmek için kuyruğa girmiş zırcahil serserilerin ifadelerini rahatsız edici buluyor musun? Ya da bir anda AKP ve MHP ile ‘milli birlik ve beraberlik bağı’ mı kuruverdin?

Sorguluyor musun ‘yasaklanmamış’ haber siteleri, gazete ve TV’lerde okuyup işittiklerini. Gerçi sen ömründe bir kez bile ‘Nasıl olur da Anadolu gibi bir coğrafyada yaşayanların yüzde 99’u Türk ve Müslüman olur, bu işte bir gariplik var’ diye sorguladın mı ki, bugünü sorgulayacaksın. Yine de soruyorum işte…

‘Ne yapalım yani, Varto’ya mı gidelim?’ diye soracaksın belki. Daha önce de sormuştun çünkü bu ‘acar’ soruları. ‘Ne yani yalnızca Kürtler’in sorunları mı var?’ ‘Ne istiyor bu insanlar, Turgut Özal Kürt değil miydi?’ ‘Lazlar da anadilde eğitim isterlerse ne olacak?’ Bu sorulara idmanlısın; hepsi ezberinde. Ayrıca, ‘Kürt arkadaşların da var iş yerinde’, ‘Halanın kocası da Kürt.’

Hayır, ‘Varto’ya gidip barikata omuz vermelisin’ demiyorum. Benim gibi, trafik polisinden bile tedirgin olan birinin önereceği şey değil bu.

Demem o ki Varto, Muş o kadar da uzak değil. Sana uzak görünen, bir başkasının evi barkı. Anıları. Anasının babasının yaşadığı yer. Nişanlanıp düğün yaptığı, çoluk çocuğunu yetiştirdiği yer. Ve Taksim’deki devlet, aynı devlet.

Demem o ki, bir düşün bakalım Tunalı Hilmi’de, Taksim’de, Karşıyaka’da gördüğün devlet, Silopi’de nasıldır?

Demem o ki, devletin yöntemlerine ve senin vurdumduymazlığına rağmen, bu insanlar hala seninle ‘birlikte’ yaşamaktan söz ediyor.

Şu dünyadan göçüp gitmeden bir kez olsun düşün hiç olmazsa, on binlerce ‘yurttaş’ın neden 30 yıldır dağa çıktığını. Hiçbir şeyi sorgulamıyorsan bile, bu vahim gerçeği sorgula. Bu kadar emin olma okuduğundan, gördüğünden, düşündüğünden. Her aklına gelene düşünce muamelesi yapma. Bu kadar kolaycı olma.

Bir kez olsun sor kendine ‘Bölücü olan, eşit yurttaşlık talebi midir?’Şu yazının iki paragrafını okuyup küfretmeye başlayacağına, düşün biraz. Küfürden gayrı söyleyecek bir sözün olsun. Biraz kafan karışsın. İyi bir şeydir kafa karışıklığı.

Çok takdir ettiğini yinelediğin ‘Gezi ruhu’na da uygun davranmış olursun böylece. O Park’ta, birlikte ve insan gibi bir yaşam için toplanmış genç insanlara, ‘Bana yurttaş muamelesi yapacak ve dinleyeceksin’ diyen yüz binlerce protestocuya haksızlık etmezsin böylece.

Yok eğer yukarıdaki her bir satıra ‘Hayır’ diyorsan, artık hiç olmazsa şu olup bitenlerden sonra, ‘Kürtler Gezi’de yoktu’ demekten vazgeç. Vazgeç ki suratına tükürmesinler.

Ortadoğu’nun ‘yeni İsrail’i: Asıl hendek Türkiye

17/12/2015 09:24

 MUSTAFA ALP DAĞISTANLI

malpdagistanli@gmail.com

İbranice bir kelime var, mutlaka Türkeçeye devşirilmesi gereken: ‘chutzpah’ (hutspa). Birbiriyle ilgili bir dizi olumsuzluğu birarada ifade eden bir kelime bu: yüzsüzlük, arsızlık, küstahlık, yavuz hırsızlık, saldırgan kibir, şımarıklık, hem suçlu hem güçlü olma, başkasını yok sayma… Kelimeyi tarif etmek için verilen klasik örnek şu: “Anasanı babasını katledip mahkemede kurban olduğunu söyleyerek merhamet dileyen adamın varoluş hali.”

Türkçeye neden devşirilmesi gerektiğini düşündüğümü açıklamama gerek yok sanırım; ayakkabı kutularında çıkan paralardan, yatak odalarında yatan çelik kasalardan sonra söylenenleri, yapılanları hatırlayın yeter, MİT TIR’larında yakalanan silahlardan sonra yapılanları hatırlayın yeter, Gezi için söylenenleri ve yaratılan şiddeti hatırlayın yeter, Kabataş’taki‘çıplak-derili-kırbaçlı Geziciler’i hatırlayın yeter, Haziran seçimlerinden başlayarak ortalığı savaş alanına çevirip söylenenlere bakın yeter, 2009’da Davos’ta İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres’e “One minute”le araya girip “Siz çocuk öldürmeyi çok iyi bilirsiniz” diye saydırdıktan sonra bu devletin benzer şekilde kaç çocuk öldürdüğünü hatırlayın yeter (Şu link, cehennem tablosunu gösteriyor).

Bazı Yahudi aydınlar (İsrail’de yaşayanlar da, dışarıda yaşayanlar da), İsrail’in politikalarını ve tavrını bu kelimeyle niteliyor. İsrail devletinin ve Yahudi lobisinin, bu politikaları ve bu varoluş halini en imkansız durumda bile zeytinyağı gibi yukarıda tutma çabasını da ‘hutspa’ ile tanımlıyorlar. İsrail’in, Filistin meselesinin yüz yıllık tarihini nasıl çarpıttığını ikikereikidört netliğinde sergileyen Norman Finkelstein’in harika kitabı ‘Beyond Chutzpah’ mesela.

Peres’in verebileceği en iyi cevaplardan biri, ‘Bu konuda sizin de bizden öğreneceğiniz bir şey yok maşallah’ idi, ama beriki Türkiye Başbakanı’ysa, o da İsrail Cumhurbaşkanı’ydı nihayetinde, iğneyi kendine batıramazdı.

Kastım, Filistin meselesiyle Kürt meselesini aynılaştırmak değil elbette. Fakat bir dakika! Devletlerin en iyi bildikleri işlerden biri öldürmektir ve bu işi kendi tekellerinde tutmak isterler; silahlı güçleri bunun için var.

Silah teknolojilerinin bu kadar geliştiği, insanların büyük kalabalıklar halinde iri şehirlerde yaşadığı bir ortamda bir muhalefeti, bir isyanı, sonuç olarak bir sorunu silahla çözmeye kalktınız mı varacağınız yer bellidir: işgal altındaki Filistin topraklarında olan şey. Şimdi Kürt illerinde devletin yaptığı şey, İsrail’in Batı Şeria’da ve Gazze’de yaptığı şeyin aynısıdır. Şehri ablukaya almak, bombalamak, bir yıkıntı haline çevirmek, sadece en öldürücü silahlarla değil ideolojik ve psikolojik olarak da vahşetle ve gaddarlıkla donatılmış özel birliklerle evlere dalmak…

İsrail deyince aklımıza gelen ve İsrail’in de aklımıza gelmesini istediği şey neydi, bir hatırlayın. Haksız olduğu bir davada kendisine karşı yapıldığını düşündüğü en ufak bir hamleyi‘cevapsız’ bırakmamak. Bu zihniyetle pire için Filistinlilerin yorganlarını kaç kere yaktı, yalan gerekçelerle şehirleri kaç kere darmadağın etti, kaç cana kıydı… Bunu ihmal edilmemesi gereken bir caydırıcılık görevi biliyor ve herkesin de bunu böyle bilmesini istiyor.

Ve artık biliyoruz ki, Birleşmiş Milletler’in ‘seferber’ olmasına, görünürdeki barış masalarına ve müzakerelerine rağmen İsrail bir çözüm istemiyor. Mevcut durumun devamını istiyor. Mevcut durumun devamı da ancak ortada sürekli ama bir sonuca ulaşmayacak ‘barış görüşmeleri’ masasının durmasıyla mümkün. Çözüm demek, İsrail’in kaybetmesi demek çünkü. İşgal ettiği topraklarda açtığı yeni yerleşimleri terketmek zorunda kalacak mesela…

Fakat İsrail bunları uluslararası olarak tanınmış işgal altındaki topraklarda yapıyor, bir işgal ordusu olarak (ve bunun hukukuna da uymuyor). Kürt illeri ise uluslararası hukuk bakımından işgal altındaki toprak değil, ama AKP hükümeti tam da böyle davranıyor, TC Devleti’nin silahlı güçleri bir işgal ordusu gibi davranıyor, aynı İsrail gibi. Üstelik, bunu sadece Kürt illerinde de yapmıyor. AKP, Türkiye ordusunu Kaçkar yaylalarında da işgal ordusu konumuna düşürdü…

Bu kadarla kalsa iyi. Kimi analiz erbabı, Kuzey Irak’ta kurulacak bir Kürt devletinin ikinci bir İsrail olacağı kabilinden şeyler yumurtlayıp durdu yıllardır. Kürtlerin parıldatmak için uğraştıkları Kürt güneşi daha doğmadan bu güruhun gözünü kör etmiş görünüyor. Kabaran örtülü ödenekle, MİT’in sınırlar dışına taşmasıyla, iğrenç gizli operasyonlarla, sınırlar dışında çevrilen dolaplarla da geldiğimiz yer şu: Ortadoğu’nun ikinci İsrail’i Türkiye’dir.

Başbakan Ahmet Davutoğlu, sanki matah bir şeymişcesine temcit pilavı gibi tekrarlayıp durduğu “Kimse bizim caydırıcılığımızı sınamasın” lafının ikinci sınıf bir İsrail ağzı olduğunu fark edemeyecek kadar yelkenlerini şişirmiş durumda. Cumhurbaşkanı zaten öyle.

Peki, o yelkenler hangi havayla şişmişti? Evet, Osmanlı hortlatması psikolojisi, bir zamanlar iyi giden ekonomi, bir zamanlar AB desteği, Tayyip Erdoğan’ın şişik mi şişik egosu, yüzde 50’lik seçimler, iki kutuplu dünyadan boşanmış aktörler, vs yelkeni şişirmede rol oynadı. Erdoğan’ın Batı’ya babalanmalarıyla, emperyal masada yer alma iddiası ve hevesiyle kendini iyice gösteren o yelkenler, hiç müdahanesi olmayan Putin Rusya’sının Batı’ya posta koyma şemsiyesi altında varolabilirdi ancak. Rusya, Türkiye’yi destekledi veya Türkiye’nin arkasında Rusya vardı demek istemiyorum, bu psikolojik şemsiye altında hareket ediyordu Erdoğan.

Yani, despotlukta, medyanın ümüğünü sıkmakta, ‘milli irade’pehlivanlığında Erdoğangiller sınıfına giren ve arkasında Rusya’nın engin yeraltı zenginlikleri ve nükleer gücü olan Putin’in estirdiği rüzgarla şişmişti ‘yeni’ Türkiye’nin yelkeni ve Rus uçağının düşürülmesiyle de yelkenler suya indi. Artık her şey daha zor olacak.

Erdoğan’ın ve Davutoğlu’nun aynı konuşma içinde hem hançeresini yırtacak kadar üst perdeden hem de meleyecek denli yumuşak söz söyleme sanatı örnekleri vermesinin nedeni sadece Rusya’nın ticari ambargolarının yaratacağı olumsuz etki değil, bu psikolojik şemsiyenin altından çıkmış olması. Bu, fark edilmeyen, adı konmamış bir psikolojik, ama ivme veren, uygun zemin hazırlayan atmosferdi. Erdoğan ve Davutoğlu, ifade edilmemiş ama sindirilmiş bu psikolojik şemsiyenin kapandığını hissetti. Erdoğan’ın aynı konuşma içinde hem “Uçağın Rusya’ya ait olduğunu bilmiyorduk” hem de “Daha önce Rusya’yı ihlaller konusunda iki kere uyarmıştık” (kimin uçağı olduğunu bilmiyorsan Rusya’yı iki kere uyarmış olmanın mantığı nedir?) diyecek zekayı göstermesi de bu yüzden. (Mesela 28 Kasım Burhaniye konuşması).

Ve sınırı ihlal etti diye uçak düşüren Türkiye’nin Irak’a tanklarla girmiş olması, daha önce gönderdiği birlikleri takviye etmesi, Irak’ın askerlerin derhal çekilmesi talebi varken ve ABD de Bağdat’ın onayı olmadan asker göndermenin yanlış olduğunu söylerken Başbakan Davutoğlu’nun dün gece de o silahlı gücün uluslararası anlaşmalar uyarınca orada bulunduğunu söylemesi yine ‘hutspa’ ile açıklanabilir.

Uluslararası Af Örgütü’nün verilerine göre 52 kere sokağa çıkma yasağı ilan etmiş olan, kentleri ablukaya alıp döven AKP hükümeti şimdi yine Türkiye’nin batısı havaya bakıp ıslık çalarken Cizre’de, Şırnak’ta, Silopi’de İsrail taktikleri uyguluyor. Devlet, ‘sivil vatandaşların zarar görmemesi amacıyla’ sokağa çıkma yasağı uyguluyor, ‘yasağa vatandaşların uyması, kendi can ve mal güvenlikleri yönünden önem arz etmekte olduğu’nu söylüyor, sonra da evleri basıyor. Evlerine, bodrumlara sığınanlar “Lütfen yardım edin, bizi öldürecekler” diye feryat ediyor.

Hükümet, ‘teröristler’i son ferdine kadar ‘temizleyeceğini’söylüyor. AKP’nin/devletin asla kazanamayacağı, en iyi ihtimalle daha da İsrailleşeceği bu savaşta böbürlenerek sergilediği bu‘kararlılık’, çözüm istemiyorum demekten başka bir şey değil. Bu yeni Hendek Savaşı’nın yarattığı manzara ve sınır ötesinde oluşmasına yardım ettiği cehennem asıl hendeğin Türkiye olduğunu gösteriyor ve bu devlet uzun yılların verdiği alışkanlıkla bu büyük hendeği cesetle doldurmaya amade. AKP zihniyetiyle‘Büyük/Güçlü Türkiye’, İsrailleşmekten başka bir kapıya çıkmaz; mevcut cehennemin genişlemesi ve katmerlenmesi demektir bu. Hendek böyle bir Türkiye’dir işte; içine katliamların, yolsuzluğun, kalitesizliğin, baskının, sansürün, kadın ve iş cinayetlerinin, doğa ve tarih katliamlarının, ırkçılığın doluştuğu.

Bize ‘düzayak, çivit badanalı’, eşit, adil, kardeşçe… iki, üç daha fazla ülke lazım.

Hey, havaya bakıp ıslık çalan Kürt-olmayanlar, eğer bu müstebit bir gün başkan olacaksa, Kürtlerin başkanı olmayacak. Ama size müstehak olacak.

Kulağa bir küpe de müstebite: Koçi Bey, 1631’de, gaddarlığıyla meşhur Sultan IV. Murad’a yazdığı ünlü risalesinin ‘Reaya Fukarasının Ahvali Beyanındadır’ bölümünde şunu hatırlatır: “Küfür ile dünya durur, zulüm ile durmaz.” Ve durmadı.

Devlet Yasaklar Devlet Aklar

Yasak; bazen yasalar ya da yönetmelikler, bazen toplumsal kurallar, 
bazen de din ya da ahlak gibi kurumlar tarafından, bir yerde ya da bir topluluk
 içerisinde yapılmasına izin verilmeyen şey. 
Kimi zaman yazılı kimi zaman da sözlü olan; yaptırımı bazen hafif bazen de sert olan;
 ama dayanağını her zaman bir iktidar kurumundan alan engel.

Yasaklamak; yukarıda sıralanmış farklı gerekçeler sebebiyle, bir kimse tarafından gerçekleştirilmek istenen bir eylemin, başka bir kimse ya da topluluk tarafından engellenmesi hali.

Modern devlet teorisi, insan haklarını “kişi hak ve özgürlükleri” olarak tanımlar; devlete de -kendini temellendireceği anayasa ve çıkardığı yasaları ile- bu özgürlüklerin korunması görevini biçer. Aynı teori “başkalarının haklarının korunması amacı”yla yasakları da savunur. Oysa devlet, birazdan aşağıda detaylandırılacak olan yasakların bizatihi kaynağıdır.

Yine teorisyenler, yasakları çiğneyenlerin -devlete karşı suç işleyenlerin- cezalandırılması işlevini, yani adaletin tesisi rolünü yine devlete biçer. Hukuk devleti teorisiyle devletin tüm kademelerinin ve kurumlarının hukuk ile bağlı olduğu ve devletin de suç işlememe yükümlülüğü olduğu savunulsa da, aslında devlet doğası itibariyle tam bir suç makinesi ve suçluları aklama müessesesidir.

Devlet Yasaklar

Özgürlüklerin koruyucusu ve adaletin sağlayıcısı olduğu iddia edilen devlet, yasaklar. Kendinden olmayan, ona biat etmeyen ya da varlığını kabul etmeyen herkesi ve her şeyi yasaklar.

Devlet; zaten hakkı olanı isteyen, “esnek” sömürü koşullarına ve patronların kar hırsına karşı mücadele edenleri engeller. Daha insani koşullarda çalışmayı, kıdem ve ihbar tazminatını, sendikayı engeller. Engele uymayan olursa, işten attırmanın yolunu açar. Devlet, sömürüye karşı direnen işçilerin örgütlenmesini yasaklar.

Bir duvara afiş asmayı, sokakta bildiri dağıtmayı, bir meydanda basın açıklaması yapmayı yasaklar. Yürüyüş düzenlemeyi, stand açmayı, slogan atmayı yasaklar. Pankart açmayı ya da duvara yazı yazmayı da elbette… Devlete göre; düşündüğünü anlatmak ya da senin düşündüğünü başkalarının görmesini sağlamaya çalışmak yasak. Eğer uyulmazsa, para cezasına da, gözaltısına da, tutuklamasına da hazır olmak gerekir.

İçinde yaşadığımız gerçeklikte, düşünmemeli ya da düşündüğünü asla belli etmemeli. Çünkü devletin buyurduğuna göre, iktidarı eleştirmek, buna dair bir yazı kaleme almak ya da yalnızca konuşmak da yasak. Tahir Elçi gibi düşündüğünü dile getirmek ya da yine tıpkı onun gibi aslında failleri son derece meşhur olan kayıpların peşine düşmek, engellenir. Çünkü; devletin suçlarını ortaya çıkarmak yasak!

Savaşın talan ettiği topraklardan bir umutla kaçıp, hiç bilinmeyen bir coğrafyada yaşama tutunmak neredeyse imkansızdır. Açıkça konuşulmasa da, “umuda yolculuk”ların son durakları aslında ortadadır. Bu durak bazen ıssız bir sahil kenarı, bazen savaştan beter toplama kampları, bazen birer hapishaneye dönüşen geri gönderme merkezleridir. Devlet bir savaş coğrafyasından kaçışı da, yeni bir yaşam umudu için yürümeyi de engeller. Yaşamak için, devletlerin savaşından kaçmak da yasak.

Kadınlar için boşanmak da, kürtaj da, tacizciden ya da tecavüzcüden hesap sormak da yasak. Devlet, kadını her daim görünmez kılar ve hep ‘erk’eğin gerisinde sinikleşmeye mahkum etmek isterken; erkeği kollar, kadını yok sayar. Çünkü bir kadın olarak yaşamak da, yaşamak için direnmek de yasak.

Kesilen elektrik sebebiyle bahçede ateş yakıp yemek pişirmek, evde kalan son yiyeceklerin de tükenmesiyle yan komşuya gitmek yasak. Çünkü sokağa çıkmak yasak. Devlet Kürdistan topraklarında ilan ettiği olağanüstü hallerle sokağa çıkmayı engeller. Katillerden korunmak için sokak başlarına kazılan hendekleri, keskin nişancılardan korunmak için sokak aralarına gerilen bezleri engeller. Çünkü Kürdistan’da var olmak da, özgürlük için direnmek de yasak.

Devlet Aklar

Devlet, yaptıklarını çoğu zaman gizler; işbirlikleri, kirli pazarlıkları, ortaklıkları ayyuka çıkmasın diye. Aksi olduğunda, yani bilinmemesi gereken bir durumun açığa çıkması söz konusu olursa ya da kendi çıkarları için yaptığı işbirliklerinin tehlikeye düşmesi ihtimali açığa çıkarsa; devlet aklar.

Daha fazla kar hırsıyla göz göre göre ölüme yollanan, bir rezidansın en üst katında ya da bir madenin en karanlık dibinde yaşamını yitiren işçilerin ardından katilleri aklar. Çoğu zaman kaza diyerek yaşamını yitiren işçiyi suçlar ya da kader diyerek yaşamını yitirenlerin ardında kalanları bu ölüme ikna etmenin yollarını arar; şehit der, cenazesini bayraklara sarar… Devlet; Marmara Park AVM’de, Ermenek’te, Soma’da, Torunlar’da ve daha sayılamayacak kadar çok olan işçi katliamlarında yaptığı gibi; her zaman patronları aklar.

Devlet, karşısında mücadele edenleri sinikleştirmek için türlü yola başvurur. Korkutmaya çalışır, gözaltına alır, işkence eder, tutuklar. Bu şekilde sindiremediklerini ise katleder. Katlettiği her bir kimsenin ardından ise türlü bahaneler sıralayarak, yaşananı meşrulaştırmaya çalışır. Zaman aşımlarıyla, meşhur olan failleri; bizatihi düzenlediği ‘güvenlik yasa’larıyla, ‘vur emrini’ verdiği polislerini; beyaz toroslarla terör estiren özel birliklerini; Esedullah Timleri’ni aklar… Devlet, gecenin bir vakti girdiği bir evde, doğudan hedef alınarak katledilen kadınların, Dilan’ın, Dilek’in, Günay’ın… katillerini, “çatışma çıktı, kendini savundu” diyerek aklar.

“Kaçakçı değil, terörist” diyerek Roboski’nin, “Güvenlik önlemi alınmasını kendileri istemedi” diyerek Suruç’un, “Güvenlik zaiyatı yok” diyerek Ankara’nın faillerini, yani aslında doğrudan kendini aklar devlet. Kürdistan’da yaşanan sayısız katliamda, köy yakmada, zorla göç ettirmede suçu sözde ‘terör’de bulur ve yaratıcısı olduğu bir talan sürecinde kendisini aklar.

Adına kimi zaman namus, kimi zaman ahlak der. Bahanesini kimi zaman “erkeklik gururu” kimi zaman “ağır tahrik” sayar; kadın katillerini aklar. Nefreti körükleyen ve nefret suçunu pekiştiren yasalarıyla eşcinsel ve trans bireylere yönelik şiddeti ve cinayeti meşrulaştırır. Şiddet uygulayanı, taciz edeni, katledeni aklar.

Devlet, 17-25 Aralık Operasyonları’nda milyarlar çaldıkları açığa çıkan bürokratlarını, yolsuzlukları ayan beyan ortaya çıkan bakanlarını, belediye başkanlarını, milletvekillerini aklar. Ayakkabı kutularına sığmayacak kadar çok çalan hırsızlarını, açığa çıkan rüşvet kayıtlarında isimleri geçenleri “Bu, siyasi bir algı operasyonudur, dış mihrakların oyunudur” diyerek aklar.

IŞİD çetelerine gönderdiği tırlar dolusu silaha ‘insani yardım’ diyerek; aynı çetelere asker olarak katılan eli kanlı katilleri Suriyeli mülteciler olarak servis ederek; yaptığı petrol anlaşmalarını ve para yardımlarını ‘muhaliflerle’ kurulan ilişkiler diye lanse ederek; devlet, Suriye Savaşı’ndaki rolünü aklar. IŞİD’e verilen lojistik destek ‘kararlı dış politika’ olur; atılan bombalar, yapılan operasyonlar ve katledilen halk ‘teröre karşı mücadele’…

Devlet, beraber iş tezgahladığı şirket patronlarını, finans zenginlerini, harici ve dahili kapitalist dostlarını aklar. Vergi kaçırmada, devlet arazilerinin peşkeş çekilmesinde, kara para aklamada elinden geleni ardına koymaz. Ağaoğulları, Zarrablar ve niceleri aklanır. Devlet, geçmişte beraber iş tuttuğu, daha nice işler tutacağı Ergenekoncuları, Balyozcuları aklar.

İşte, toplumsal düzeni inşa ettiği iddia edilen; hak ve özgürlüklerin kaynağı ve koruyucusu olarak yutturulmaya çalışılan devlet budur. Devlet yasaklamak üzerine kuruludur; yasaklara karşı özgürlüğü için mücadele edenleri susturmak ve yıldırmak için ezer, katleder.

Adaletin sağlayıcısı ve koruyucusu diye yutturulmaya çalışılan devlet, tam da adaletsizlik üzerine kuruludur. Varlığı adaletsizliğin devamına bağlıdır, bu yüzden de adına ‘adalet sağlamak’ dediği her şey, esasen adaletsizliğin, baskının ve sömürünün devamlılığını sağlamaktır. Bunun için kullandığı araç ise, pisliklerini aklamaktır.

Meclisi, kabinesi; polisi, savcısı, mahkemesiyle bir bütün olarak devlet yapılanması işte bu iki amaç için vardır: Yasaklamak ve aklamak.

Bu yazı Meydan Gazetesi’nin 30. sayısında yayımlanmıştır.

Karin Karakaşlı yazdı: Bugün katiller daha pervasız, failler daha karanlık, sorumlular daha rahat

"Cezasız kalan her cürüm bir diğerinin tetikledi. Bugün artık katiller daha pervasız, failler daha karanlık, sorumlular daha rahat. Hakikat daha uzak"

Agos gazetesi yazarı Karin Karakaşlı, bu haftaki yazısında Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi ve Agos Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink'in katledilmesinden hareketle "devlet ve hakikat" konusunu yazdı. 
Yazısında "Cezasız kalan her cürüm bir diğerinin tetikledi. Bugün artık katiller daha pervasız, failler daha karanlık, sorumlular daha rahat. Hakikat daha uzak" diyen Karakaşlı "Oysa kimi insanları kaybettiğimizde biz bir candan da fazlasını kaybederiz. Bir kez daha hakikatimizden oluruz. Biraz daha tahammülsüz, biraz daha hırslı. Çünkü devam etmek gerekir. Kalanlar için mücadele, hakkıyla var olmak adınadır. Her iki cinayetin esas sorumlularının ortaya çıkarılması için verilen savaş aslında hakikat arayışı. Yalanların altında boğulmayalım, kendimiz kalalım, sahici olalım diye" tespitini de yapıyor.
İşte Karakaşlı'nın "Hakikat korkusu" başlıklı yazısı: 
Hakikatten korkan bir devlet aygıtından daha korkunç çok az şey vardır. Hayat, ne yazık ki bizi sürekli bu gerçekle yüzleştiriyor. Ve bundan sebep, günlük hayatımız da giderek koca bir yalana dönüşüyor. Günün adını ve ismimi sürekli tekrarlama ihtiyacım bundan.
Diyarbakır Barosu Başkanı, insan hakları savunucusu avukat Tahir Elçi’nin katledilişi, korku kaynaklı vahşetin boyutlarını bir kez daha gözler önüne serdi. Kurşunlara hedef olan Diyarbekir’in simgelerinden Dört Ayaklı Minare'nin korunması, savaş alanına dönen şehir başta olmak üzere Kürt coğrafyasındaki devlet zulmünün durması için mücadele eden Tahir Elçi, minarenin önünde ensesinden vuruldu.
Biz bu sahneleri Hrant Dink cinayetinden biliyoruz. Hedef gösterme, yargı yoluyla kıskaca alma, basın yoluyla linç etme ve nihayetinde cinayet…  Her iki ismin hakikati haykırmak ve toplumla, halkla paylaşmak konusundaki bitmek bilmez mücadelesini biliyoruz. Bugün Ermeni Soykırımı konuşulur hale geldiyse, azınlık vakıfları mülkleri kısmen de olsa iade ediliyor, ırkçılık ve milliyetçilik için ses yükseltilebiliyorsa, bunu büyük ölçüde Hrant Dink’in duruşuna borçlu olduğumuzu, 90ların dehşet saçan kontrgerilla katliamları, köy yakmaları, işkenceleri, zorla kaybetmeleri konularında da Tahir Elçi’nin adalete ve hakikate adanmış hayatının nasıl belirleyici olduğunu biliyoruz.
Cezasız kalan her cürüm bir diğerinin tetikledi. Bugün artık katiller daha pervasız, failler daha karanlık, sorumlular daha rahat. Hakikat daha uzak. Sokağa çıkma yasağı ilan edildiğinde yeni bir katliamın, ablukanın, öfke ve nefretin gelmekte olduğunu biliyoruz. Bizden de bu zulüm eşliğinde günlük hayatımızı sanki hiçbir şey olmamışcasına sürdürmemiz bekleniyor. Anmalarda bile tazyikli su ve biber gazına maruz kalıyoruz. Öyle ya, hiçbir şey olmamış ki, daha doğrusu onlar nasıl aktarmışsa öyle olmuş. Ölenler, sakat kalanlar, travmadan çıldıranlar herkes hakikatinden ediliyor. Ve biz, tanık olanlar, bir zamana ve mekâna ortak olanlar, yalanın en büyüğüne dönüşüyoruz.
Bundan daha onur kırıcı bir işkence olmasa gerek. Bir gün aynanın önüne geçtiğimde yüzümü görememekten korkuyorum.  Aklımı kaçırmaktan. Sözün sınırlarını aşan öfke ve isyanla ne yapacağımı bilemiyorum. “Katil devlet hesap verecek” çığlığı boğazımda takılıyor. Verilen hesap sadece istatistiki ölüm rakamlarından ibaret. Çünkü devletin canları yok, çünkü devlet için ölüler sadece
Oysa kimi insanları kaybettiğimizde biz bir candan da fazlasını kaybederiz. Bir kez daha hakikatimizden oluruz. Biraz daha tahammülsüz, biraz daha hırslı. Çünkü devam etmek gerekir. Kalanlar için mücadele, hakkıyla var olmak adınadır. Her iki cinayetin esas sorumlularının ortaya çıkarılması için verilen savaş aslında hakikat arayışı. Yalanların altında boğulmayalım, kendimiz kalalım, sahici olalım diye.
İranlı Şarkıcı Mahsa Vahdat'ın insanın içine işleyen Ha Leyli(Ah Leyla) şarkısı o hakikati kendine itiraf dünyaya ilan edenlerin mabedi meyhanelere uğrar. Bazen hakikati söylemek o kadar zordur ki, cesaret veren bir şeyler, birileri gerekir.
Allaha şükür, meyhane kapısı açık!
Onun kapısına hacetim için geldim
Meyhane kapısı açık,
Ve bu bir mecaz değil, bir hakikattir!
Hakikat zaten mecaz değildir. Ekmek ve sudur. Nefes ve dokunuştur. Gözdür, eldir. İnançtır, umuttur. Yaşama sebebi, katlanma gerekçesidir. Lâl dil çözülür, içindeki cerahati akıtır. Suyun temizleyemeyeceği kadar arınır.
Bu uzun, son bulmayacak bir hikâyedir,
sonu olmayacak, sonu olmayan bir hikâyedir
Mecnunun gam yükü, Leylanın saçının kıvrımındandır
Mahmut'un yüzü Ayaz'ın ayağının altındadır
Hey leyli, hey leyli hey leyli
Sırrımızı gayrilere anlatmadık ve anlatmayız
Sırlarımızın mahremimiz olan dost'a anlatırız
Ah leyla, Ah leyli hey
Hakikat aşktır. Sevdana halel getirmemektir. Koşuldan, zamandan, mekândan bağımsız sevginde ısrar etmektir. Elbette sebat etmektir. Korksan bile vazgeçmemektir. Başka türlüsünü bilmemektir. Aynan olanla yüzleşmektir. Yalvarırken alçalmamak, hiçbir şeyden yüksünmemektir. Ekseninde dönenirken kendi merkezinde kalabilmektir. Teslim olmaktır. Sırt üstü kendini bırakabilmektir.
Böyle tutunuyorum hakikate. Mücadele edecek gücüm kalsın diye. Kendimi kaybetmeyeyim, bütün o canlara kıyanları tek tek teşhir edeyim diye. O gülen gözlerin hepsine bir ömür bakabileyim diye. Yalanlar sapır sapır dökülsün diye. Çıplaklık; saklayacak şeyi olanı korkutsun, kalan sağlar benim olsun diye. Sağ kalan herkes gerçekten yaşasın diye. 

Tarih: 2015-12-10 17:05:44